Hoe het allemaal begon...

 

Als kleine jongen had ik altijd veel te veel energie. Ook al was ik de hele dag aan het rondcrossen, spelen en ravotten:

‘s avonds had ik nog steeds energie over. Daarom gingen mijn ouders op zoek naar een gezonde uitlaatklep. Mijn zus turnde toen bij een kleine turnclub in Lokeren. Dit was dichtbij huis en een interessante sport om mijn overschot aan energie kwijt te raken. Zo startte ik met turnen samen met mijn beste vriend Aaron. Al snel gingen onze ouders op zoek naar een turnclub waar specifiek ingezet werd op jongensturnen. Het pure acrobatisch turnen dat toen vrij populair was, was minder mijn ding.

Al snel vonden we een turnclub in Sint Niklaas. Gymteam Sint-Niklaas was een gerenommeerde club in het toestelturnen jongens. We kregen te horen dat er hard gewerkt werd om gymnasten zo goed mogelijk te trainen; wie echt goed was kreeg hier de kans om zich volledig te ontplooien. Het was voor ons als turner natuurlijk een toffe keuze, maar het betekende wel dat onze ouders een langere afstand moesten afleggen van en naar de turnclub. Doch niets was hen teveel gevraagd. Hier startte onze inzet en toewijding aan de sport.

 

Maar gemakkelijker gezegd dan gedaan. Elke dag op en af rijden naar Sint-Niklaas en dan nog eens naar wedstrijden in het weekend, uren wachten, eten klaarmaken, huiswerk maken, ... Altijd alles met een lach op het gezicht, alles met het beste voor hun kind in hun gedachten. Appreciatie hiervoor had ik als kleine wildebras nog niet. De inzet van mijn ouders leek vanzelfsprekend toen. Later kreeg ik meer en meer waardering voor de dagelijkse opofferingen voor maar een jong sportertje met een teveel aan energie.

Het lijkt gek voor zo’n energiebom, maar turnen is de enige sport waar ik ooit mee begonnen ben en die ik altijd heb volgehouden: aan andere sporten in clubverband heb ik mij nooit gewaagd. Turnen bleek voor mij een schot in de roos te zijn. Destiny if you tell me. ;)

Na amper een half jaar werd ik door een recruiter opgemerkt tijdens een regiotraining. Deze topsport recruiter zag veel potentieel : lenig, actief, gedreven, speels maar mét passie voor de sport.

 

Keuzetijd

Dit was mijn moment : Topsport ! Er was echter maar één klein probleem...

Omdat jonge gymnasten onder de 14 jaar enkel in Dendermonde aan de slag konden in de topsport, moest ik zelf kiezen of ik deze stap wou gaan maken. Natuurlijk was het voor mij niet lang nadenken. Mijn antwoord was gewoon : Ja, laat maar komen.

Mijn ouders daarentegen hadden wel wat bedenkingen. De trainingen waren nu ook ‘s ochtends voor de schooluren. Taxi papa werd ineens een 2de job voor mijn vader. Opstaan om 6u, trainen van 7u tot 9u45, school tot 15u30 en daarna nog eens trainen tot 19u. Voor een 10 jarige jongen niet de meest eenvoudige weg, laat staan voor gans ons gezin.

Het was een pad met vele ups en downs, al eens vertwijfeling dan weer grote vreugde. Soms kreeg ik privileges zoals vroeger met de les stoppen of later toekomen, geen les volgen omwille van stages, examens en toetsen verleggen, ... gewoon omdat ik een gymnast was. Ik werd al eens geplaagd in de klas omdat ik een gymnast was. Want ja, ik was nog steeds de kleinste van de klas...

Topsportschool in Gent

Na een jaar Dendermonde opnieuw een ommekeer gemaakt. Mijn coach ging naar Gent om daar oudere gymnasten te gaan trainen. En ik? Ik volgde hem. Alle pijlen richtten zich nu naar Gent. Ik ging op internaat. Geen gependel meer, mijn ouders konden eindelijk opnieuw wat ademen. Alleen was ik nu 5 op 7 dagen weg van huis. De eerste nacht ben ik wenend in slaap gevallen, maar ja, dat hoorde erbij zeker ? Want topsport is hard en zwaar en daarom niet voor iedereen weggelegd.

De Topsportschool voor DE topsporters van Vlaanderen, enerzijds impressionant, anderzijds ook weer niet. Als je elke dag zo’n 6u tussen die 4 muren loopt, springt, hangt, steunt, rolt, valt en opstaat dan ben je al snel niet meer overdonderd.

Ontelbare keren heb ik eraan gedacht om de handdoek in de ring te gooien, het soms ook uitgesproken, maar meestal niet. Tot op de dag van vandaag heb ik geen spijt van mijn keuzes, niet veel brengt mij nog van slag. Ik heb geleerd om met zware stress om te gaan en kan fier terugkijken op al datgene wat ik heb geleerd van mijn topsporttraject. Mijn parcours heeft de speelse persoonlijkheid van een kind van 10 jaar met te veel energie omgevormd tot de persoon die ik nu geworden ben.

Als Junior werd alles voor mij gedaan. Onder andere alle verplaatsingen van school naar de trainingszaal, naar mijn slaapplaats op internaat; zowel het ontbijt, middagmaal en avondeten stonden steeds klaar. Het definiëren van trainingsdoelen, de wedstrijdvoorbereidingen en nog veel meer. Tijdens mijn Junior-jaren kwalificeerde ik mij op de Jeugd Olympische Spelen en won ik - een beetje tot mijn eigen verbazing - de zilveren medaille op de rekstok. Dit gaf mij opnieuw een boost qua motivatie en een nieuw perspectief op de toekomst. Ik besefte op dat moment dat ik nog meer in mijn mars had. Mijn droom om deel te nemen aan de Olympische Spelen werd alsmaar groter en sloop dichterbij.

 

Na 8 zware jaren op het internaat begon ik als 18 jarige aan het Seniorentraject..

 

Dit was een totaal nieuwe situatie en ik kreeg plots meer vrijheid. Langs de ene kant had ik dit heel erg nodig, na zoveel jaren gestuurd en een beetje geleefd te worden. Maar langs de andere kant kwam ik in een hele nieuwe topsportwereld terecht. Plots moest ik zelf de integrale verantwoordelijkheid nemen over mijn carrière en zelf mijn mindset creëren om de beste versie van mezelf te worden, zonder iemand die mijn handje vast zou houden. Dit was soms overweldigend, zeker ook uitdagend, maar het gaf mij ook de nodige energie om verder te bouwen aan mijn carrière als topsporter.

 

Realistisch dromen kon stilaan beginnen. De basis was gelegd. Doch vaker wel dan niet liep ik tegen een muur aan tijdens de competities. Teveel stress, net niet goed genoeg voorbereid, faalangst, ... alles speelde door mijn hoofd terwijl ik eigenlijk nerves of steel zou moeten hebben.

 

Twijfel sloeg dus wel eens toe tijdens mijn tienerjaren, maar ook nog daarna. Toen ik stilaan volwassen werd, werden zowel mijn twijfels als mijn ambities groter. Kan ik de top bereiken ? Kan ik die gekke super-getalenteerde Japanners verslaan ? Kan ik mijn potentieel waarmaken ? Hoe groot durf/mag ik dromen ? Wil ik de gigantische opofferingen blijven maken ? Ga ik het “normale leven” blijven uitstellen,.. ? Al dit soort vragen stelde ik mezelf met de regelmaat van een klok, en vooral op momenten dat mijn intrinsieke motivatie afnam, ik met kwetsuren kampte, niet de resultaten boekte die ik en mijn omgeving van mij verwachtte. Dagelijks moest ik mezelf als topsporter vragen blijven stellen, anders dreigde ik door de bomen het bos niet meer te zien. Elke dag was en is nog altijd een gevecht tegen niemand anders dan mezelf.

 

De laatste jaren beginnen al het harde werk en de continue opofferingen echter wel hun vruchten af te werpen. Ik mocht deelnemen aan De Container Cup op Play4, waar ik - tot grote hilariteit en enthousiasme van co-commentator Wesley Sonck - een record haalde op de monkeybars (271 monkeybars in 2 minuten).

 

“Het Het vuur in mij brandt harder dan ooit"

Ik werd 15^e op het Europees Kampioenschap - allround in Bazel in april 2021 . Nauwelijks zes maand later, in oktober 2021 werd ik in Japan 16^e van de wereld op het WK allround met alweer een persoonlijk puntenrecord. Finales staan nu ook op mijn programma en ik heb nu de overtuiging én de wil om me te meten met de allerbesten in mijn sport. Het vuur in mij brandt harder dan ooit, ik geloof dat ik alles kan bereiken waar ik mijn hoofd naar richt. Die focus ligt nu op het WK 2023 in Antwerpen en uiteraard de Olympische Spelen 2024 in Parijs.